âlemin kevninde en derin azabı işlediniz bendime
doğmadan elleriniz neden örterdi güzleri yüzüme
buruşuk arkaik tanrılar mefruz dilimden hak ister
taşlaşmış fücurum misli çaldığım ateş ve hâkister
ahenin prangalara vurulmuş onulmaz esaretinde
bir kafk:as dağında durur bir kıyamet kilisesinde
yedlerinde balçıkla sıvanmış kutusu pandoranın
mayhoş kokardı o an girdiğim sekerat agoranın
taverna duvarlarına sizi anlattığım gün bitiminde
akdi bağlamıştım eğnime melameti can havlinde
beni on dört durakta daha kaç kez düşürür sızım
medet kılmazsanız pusula tutmaz çoban yıldızım
yüzümü ara arzunuz üzere boyandığım kan kırmızı
hangi öfkenin galip gelişi çiviletmişti azalarımızı
hala sabit kadem bulunduğum menzilin haricinde
kapınızı çalacağım elbet mudil memattın birisinde
nakış tutmaz ayalarımla dizilen dikenli tacı izlerim
şimdi beyan olur al kaftanın yüküyle saklı gizlerim
omzumdaki mihnet tek şekva duyurmaz künyeden
yalnız alacalı mendile döker yaşını sureti pâyeden
bir kendime yetmez kudretim sığındığım sâyeden
hâl böyleyken cevri üstlenen neden bendim neden
noksan olsa katre kadar külünüz kefareti seyrinde
bin can telef olsa da uğruna kafi gelmez denginde
boz bulanık sedanız paslanmış muştuları aklamaz
vadettiğiniz ümran kasrına kanlar içinde varılmaz
siz her şeyin âlimi tanrım görün akıbet geldiğinde
bu acunda dolu hâkisterden hüma kuşu barınmaz
halk ettiğiniz alemin cefası son bulur nihayetinde
ve biz tanırız gündüzü halet ayazdan çekildiğinde
